Κατακαρσούλα!!! Πόσες θύμισες!!! Χρόνια αθωότητας!!

;Ξερότοπος, τσιμεντομένος, που είναι τα διό κλήματα δεξιά και αριστερά της πόρτας που έσμιγαν, αγκαλιαζόταν και μια ωραία κληματαριά μας χάριζε τον ίσκιο της στα καυτά καλοκαιριά και τα ξινόγλυκα σταφύλια της που δεν προλαβαίνανε να ωριμάσουν από τη λαιμαργία που οι σφήγκες είχαν!! Ο τρίτος πεύκος δεν υπάρχει πια, Θλίψη!! Δυο μέτρα πιο πέρα τρεις αμυγδαλιές τεμπέλες που ποτές δεν καταδέχτηκαν να μας χαρίσουν τους καρπούς τους, άνθιζαν αλλά μέχρι εκεί,, και μετά το μικρο "σπιτάκι" αισθητή η απουσία τους για μένα, δάκρυα κυλούν στα μάγουλα μου και ένα αόρατο χέρι μου σφίγγει τη καρδιά!! Αχ αυτή η κληματαριά τι θύμησες αλήθεια!!!! Πρώτα οι σφίγγες, μετά τα σταροπούλια είχαν κλείσει θέση εκεί πάνω, Σκιά λατρεμένη!!!! Στη σκιά της η γιαγιά με τα εργόχειρα της, πλέξιμο, κόβοντας τα απολειφάδια (τα παλιά ρούχα) για να υφάνει κουρελούδες, με το αδράχτι για να κάνει το μαλλί (από τα πρόβατα που κούρευαν το καλοκαίρι για να μην ζεσταίνονται,) γρίζα ( νήμα μάλλινο ) για τα μάλλινα ρούχα του χειμώνα Με τη παρεούλα της με τη φίλη και γειτόνισά της Κλεάνθη και το ξάδελφο της τον κυρ Στέφανο να πίνουν το καφεδάκι τους!! Ο παππούς με το κιτρινισμένο χιλιοδιαβασμένο βιβλίο του με τις ιστορίες του Ναστραδήν Χότζα που διάβαζε και όλο χαμογελούσε μόνος του με τα παθήματα του...ήρωα του. Η μαμά καθαρίζοντας φασολάκια, ξεματώντας κουκιά για να τα βάλει στο τσουκάλι, την επαύριο στη χόβολη του φούρνου που άναβε ο παππούς για να ψήσουν τα ψωμιά που ζύμωναν η γιαγιά με τη μαμα , πότε να φτιάχνει γεμιστά πότε να κόβει φέτες τις ώριμες ντομάτες ετοιμάζοντας τες για την απλωταριά να ξεραθούν στον ήλιο για τη σοδιά του χειμώνα.. Εμεις το....παιδομάνι όλο σκανδαλιές να παιζουμε πότε με τις κούκλες πότε σχοινάκι πότε πεντοβολά πότε μπουγελώματα και πότε να καυγαδίζουμε γιατί καθένα είχε τη δική του γνώμη που είναι κριμένο το τζιτζίκι στη κληματαριά?στα λιόδεντρα?? η στα τρία πεύκα?? Ποτέ δεν το είδαμε αλλά εκείνο εξακολουθούσε το... σκοπό του!!! Αχ αυτή η κληματαριά που τώρα δεν υπάρχει και το χωμάτινο μονοπάτι που οδηγούσε στα τρία αμπελια στις συκές στο περιβολι στο γύψο στο τσιμεντο ηθελα να πω μεταμορφοθυκε παει η φυσικοτητα του χορου δεν ειναι ετσι η εξοχή γνωμη μου και λύπη μου

Από όλα περισσότερο ξέρετε τι μου λείπει?

Εκείνα τα καλοκαίρια που οι πληγές μας ήταν μόνο στα γόνατα και τις ξεχνουσαμε αμεσως σαν να μην εγιναν ποτέ ............

Εκείνα τα καλοκαίρια που παντου αντηχουσαν τα γέλια μας .....

Εκείνα τα καλοκαίρια που

εμειναν μονο γλυκες αναμνησεις στις καρδιες μας ...